Elk jaar een mooi gevarieerde affiche samenstellen en lokaal talent de voorkeur geven, is de bewuste keuze van de organisatie. Ook dit jaar, zij het nipt, hing het bordje uitverkocht aan de ingang en dat bewijst dat de bezoekers deze aanpak wel weten te waarderen.
Tekst: Patrick Erregat, Jurgen Vandenhende en Carolus Van Steenbrugge – Foto’s: Bert Gysemans
De organisatie maakt er elk jaar een erezaak van om met een knal te starten. Je maakt het jezelf natuurlijk een pak gemakkelijker met een band als HURACAN (8). Met liefst drie leadzangers – elk met een uiteenlopend stembereik – en stuk voor stuk erg groovende songs was het voor de Gentse band een makkie om de zaal in beweging te krijgen. De mix van stoner en sludgemetal werkt aanstekelijk en gelukkig hing de zanger/bassist aan een stevige elastiek, want anders was hij zeker doorgelopen tot aan het einde van de zaal.
TANGLED HORNS (7) is ook zo een energieke groep. En ook hier is het de zanger die de volle aandacht trekt. Ik denk dat, indien Nirvana het iets langer had uitgehouden, ze ongeveer als deze Kempense band zou geklonken hebben. De grunge staat centraal, maar wordt aangevuld met zowat elk ander genre dat je te binnen schiet.
Volgende band is HIPPOTRAKTOR (8), recent nog nummer 65 op De Zwaarste Lijst. Het wordt de allereerste keer zonder zanger/gitarist Sander Blok. Hij moest recent de band verlaten wegens gezondheidsproblemen en focust voortaan op zijn project met L’Itch. Zijn vervanger is Kristof Du Jardin die met Mankind vorig jaar het knappe album ‘Last Of Us’ maakte en die deed het voortreffelijk. De band speelde een zeer strakke set met vijf nummers uit ‘Meridian’ (2021) en speciaal voor HBF aangevuld met twee songs uit het nog te verschijnen nieuwe album ‘Stasis’. Stefan De Graef (Psychonaut) greep de mooi volgelopen zaal meteen bij de keel. Het publiek van HBF heeft een boon voor hem en je merkte dat het respect wederzijds is. Dit gesmaakte optreden was perfecte promotie voor hun albumvoorstelling in de AB op 31 mei.
Op naar het serieuze werk met GNOME (7). Of toch niet, want als je de heren muzikanten met een rode puntmuts ziet, dan is de ernst meteen zoek natuurlijk. Gnome is echter al een tijdje een graaggeziene gast op allerlei stonerfeestjes en ook nu werd de grotendeels instrumentale rock gemakkelijk geabsorbeerd door het publiek. De psychfuzzriffpartydoomstoner of muziek voor lichaam en geest was allesbehalve het rustpunt van de dag.
Het hoogtepunt van de dag werd echter DVNE (9). De progressieve post-metal klonk indrukwekkend en monumentaal. De hoofdbrok lag op de pas uitgebrachte plaat ‘Voidkind’ en was dus nieuw voor het publiek dat met open mond stond te luisteren. De accenten werden menig keer verlegd tussen sfeervol en beukend, vooral door de wisselende zangpartijen. Stevige grunts en cleane zang met tussendoor fenomenaal gitaargeweld zijn uiteraard ingrediënten die het hem doen. De delicate en soms ingewikkelde elementen zaten perfect gemixt in de brutaliteit van het geheel. Deze Schotten zijn klaar voor het grotere werk.
Als voorlaatste band van de avond bestijgt CONJURER (7) voor een wachtende metalmeute de planken. De Britse band, die zich moeilijk laat inkaderen, brengt een mix van meerdere metalstijlen waaronder sludge, doom en progressieve metal van hun albums ‘Mire’, ‘Cusre These Metal Hands’ en het recente ‘Pathos’ naar het podium. Het vraagt enige gewenning als niet ingewijde in deze eclectiek, want het werd een echte pletwals. Diegenen die het tot het einde volhielden, moesten enkele minuten bekomen.
Met grote verwachtingen vatten we de afsluiter van de avond aan. De Briste doom/metal ‘Iconen’ PARADISE LOST (7) bestegen het podium na aanmelding door MC ‘Daf’. Aftrappen deed de band met recenter werk, wat even tot gewenning noopte. Onze muzikale stemming neigde eerder naar het meer doom werk van één van de pioniers uit het doom metal triumviraat Paradise Lost, Anathema en My Dying Bride. Aanvankelijk hield het publiek zich eerder statisch, mogelijks mede door het geluid dat niet vol door de zaal geraakte. Hier en daar zagen we omstaanders afhaken en de zaal verlaten, achteraf toch een foute keuze. Na enkele nummers, we waren ondertussen naar de voorste rijen van de zaal verhuisd, trok de band alsnog de registers open. ‘Gotic’, ’The Last Time’, ‘Requiem’, ’Say Just Words’ en klassieker ‘One Second’ volgden elkaar op. De stemming in het publiek leek ondertussen ook van het hekje en menig fan werd als bezeten opgenomen door de muzikale stromen. Genieten was vanaf dan aan de orde. De muzikanten van Paradise Lost zelf, die niet echt toenadering tot het publiek zochten en statig hun set speelden, overschouwden de zaak en sloten met ‘The Enemy’ en ‘Ghosts’ hun encore af en verlieten het podium. De aanmoediging van het publiek hielp niet om een tweede keer terug te komen en de organisatie luidde dan maar het einde in door de lichten in de zaal aan te laten floepen.
Samengevat was dit opnieuw een geslaagde editie waarbij de mensen van Headbanger’s Balls Fest alles strak in handen hielden en al meteen de headliner voor volgend jaar konden voorstellen. Met KATATONIA als eerste naam kijken we daar nu al naar uit.
